We hebben het hier al herhaalde malen gehad over de "debatten" rond de Irakoorlog. Je weet wel, over en weer vliegende scheldpartijen, waarbij los van het onderwerp beide partijen elkaar exact hetzelfde verwijt naar het hoofd slingeren. Remember hoe de pers in handen was van het Bush establishment - of nee, integendeel, van het hysterisch extreem links anti-Amerikanisme, zodat alleen de Irakpropaganda van Bush, resp. het zorgvuldig uitgefilterde slecht nieuws werd verteld? Dat debat is intussen al een tijdje beslecht:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/07/de-vaas-ligt-in-scherven-op-de-grond.html
Zes maand is dat ook alweer geleden...
Hoe dan ook, die debatten woedden vanzelfsprekend heel veel op de Amerikanse blogs, en daarvan krijg ik een amusant voorbeeld te zien. Jonah "pro oorlog" Goldman en Juan "anti oorlog" Cole zaten al lang in het stadium waarin ze elkaar wederzijds een idioot noemden, toen Goldman op het idee kwam een weddenschap te lanceren. Binnen twee jaar zou blijken wie gelijk had!
En dat leidde op 8 februari 2,005 (je ziet: de twee jaar zijn weldra om) tot de volgende uitwisseling. Omdat Blogger heel slecht omgaat met url's knip en plak ik maar zonder verwijzingen uit de verschillende sites (en mocht iemand daaruit willen afleiden dat ik het in werkelijkheid allemaal verzin: tuurlijk, man, kruip maar weg achter wat je ook maar kan verzinnen). Hier komt de uitwisseling. Eerst de lancering van de uitdaging:
"Since he doesn't want to debate anything except his own brilliance, let's make a bet. I predict that Iraq won't have a civil war, that it will have a viable constitution, and that a majority of Iraqis and Americans will, in two years time, agree that the war was worth it. I'll bet $1,000 (which I can hardly spare right now). This way neither of us can hide behind clever word play or CV reading."
En daarop reageerde Cole met:
"I cannot tell you how this paragraph hit me in the gut. I was nearly immobilized by disgust and grief. This man really does see Iraqis as playthings. He is proposing a wager on the backs of Iraqis. Millions of Iraqis are going through winter with insufficient heating oil. They are jobless. The innocent 250,000 Fallujans are homeless. Imagine what $1000 means to them. And here we have an prominent American media star, a man who sets opinion on the Sunday afternoon talking heads shows, betting on them as though they are greyhounds in a race. They are not human beings to him, but political playthings on which to be wagered."
Nu moet je weten dat ik hiervan niet erg onder de indruk was. In feite heb ik zelf eens iets dergelijks voorgesteld, en ik kan met de hand op het hart opmerken dat het niets met "playthings" te maken had. Ik zat zelf in een discussie met een hele groep pro-Bushers, en het was in die discussie dat ik de uitdrukking "geloei en gescheld" ben beginnen gebruiken, als ik de soort gesprekken beschreef die je kon krijgen als je het niet met die mensen eens was.
Op een bepaald moment, dus, kwam er eentje vol zelfvertrouwen verklaren (nog maar eens) dat de hele onderneming kaderde in de democratizering van het Midden Oosten, dat "links" (ikzelf!) dat (weer) niet doorhad, en dat Iran de volgende zou zijn. En om geen enkele andere reden dan dat ik die mensen met hun neus wilde duwen in wat ze allemaal uitkraamden, heb ik precies dezelfde weddenschap voorgesteld. Het ging zelfs om een soortgelijk bedrag! Ik stelde voor dat we beiden duizend euro zouden storten op een geblokkeerde rekening, en dat mijn gesprekspartner het aantal maanden zou opgeven binnen dewelke de Amerikaanse troepen Iran zouden binnentrekken. Later raakte dat nog uitgebreid met "of de kruisraketten op Iran zouden neerdalen". Zodra (ofwel) de aanval gebeurde zou ik mijn 1,000 euro vrijgeven, tenzij (ofwel) de door hemzelf voorgestelde vervaldag zou aanbreken, zodat hij zijn 1,000 euro zou vrijgeven.
En het hele punt was niets anders dan dat je plotseling een veel - heel, heel veel - minder hoge toon zag aanslaan. Decibels bleken goedkoper dan euro's, en dat was mijn punt. Niemand, niet de man aan wie ik het voorstelde, en niet de rest van de bende die daar zo liep te loeien en te schelden, heeft het nodig gevonden de weddenschap aan te nemen. Gewoon voor info, ze hadden op vandaag voor hun "Iran is next" minstens 14 maanden moeten voorzien, of ze hadden al verloren.
En dus vind ik dat soort voorstel helemaal niets van "spelen met levens", maar een uitstekende manier om, inderdaad zoals Goldman zelf al schreef, mensen de uitdrukking "put your money where your mouth is" te doen toepassen, alsook "put up or shut up". Zodat ik het naar de vorm eens ben met Goldman toen hij reageerde:
"Cole won't bet because he's morally offended -- or pretends to be. A wager for personal enrichment would be offensive which is why I stipulated from the outset to give any money received to the USO. I'm too exhausted to deal with this in any great detail, but his moral preening as an excuse not to make a prediction convinces me not at all. (...) Lame doc, very, very lame. I'm going to take my victory lap now. I'm done too."
Maar dat is natuurlijk alleen maar naar de vorm. Want naar de inhoud... Tja, de twee jaar zijn over, nietwaar? En Goldman mag wel van geluk spreken, en Cole heeft het alleen aan zichzelf te danken, dat hij die weddenschap niet doodeenvoudig heeft aangenomen.
Maar ere wie ere toekomt; hier is nog een oude post van me, die evenwel niet op Goldman van toepassing is:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/05/you-can-fool-some-people-all-of-time.html
Want in een column van 19 october 2,006 gaf Goldman toe: "de oorlog was een vergissing". En om precies te zijn: "the Iraq war was a mistake by the most obvious criteria: If we had known then what we know now, we would never have gone to war with Iraq in 2003." Hetgeen de vraag oproept: en waren er geen manieren om "te weten wat we nu weten"? Heeft iemand, misschien, uimmmm... iets dergelijks toen al gezegd?
Maar toch zou ik zeggen, welkom, Jonah, in de club van mensen die je wel kan bedotten, maar niet 100% van de tijd. De club mensen die je niet alleen kan bedotten, maar waarmee je dat 100% van de tijd kan volhouden, is er toch weer een beetje kleiner op geworden.
3 opmerkingen:
Op één punt vindt ik je discours hier niet helemaal correct. Je stelt je de vraag of de tegenstanders het niet al vroeger hadden kunnen weten of er al vroeger geen mensen waren die al iets dergelijks zegden. Maar dat laatste is niet zo'n sterk argument. Het gaat er niet alleen om of er al mensen waren die vroeger al zo iets zegden, de vraag is ook of die mensen geloofwaardig waren. Zelfs de grootste idioot zegt door puur toeval al eens iets correct, maar het is niet omdat de idioot achteraf gelijk heeft gekregen dat er toen goede redenen waren om aan te nemen dat hij inderdaad gelijk had.
In dit geval b.v. leek diegene die achteraf gelijk heeft gekregen op het moment zelf toch ook niet zo zeker van zijn stuk te zijn.
Maar Juan Cole was nu niet precies de enige, nietwaar? Op "dom rechts" na was ongeveer de hele wereld ertegen, terwijl een deel zo werd overladen met het geloei en gescheld dat ze "bullied into silence" werden. Ik vraag me nog altijd af of die mensen die (a) zo geloeid en gescholden hebben, en (b) nu erkennen dat ze het mis hadden, zich ook zullen excuseren...
Nee hij was niet de enige en de tegenstanders hadden geldige argumenten maar dat neemt niet weg dat als ik jouw stukjes lees, ik vaak de indruk heb dat je meer de nadruk legt op het feit dat er tegenstanders waren dan op de argumenten en de geloofwaardigeheid van die tegenstander.
Een reactie posten