Peuter Sarah zit dolgelukkig met haar keukentje spelen, en zo is iedereen tevreden: papa heeft tijd om te bloggen. Wil papa koffie? Tuurlijk Saartje, geef maar een kopje. ("Slurpslurpslurp, hmmmmm, wat een lekkere koffie!") Peuter Sarah verklaart "ikke ga afwassen" en papa heeft weer enkele minuten voor zichzelf en andere mysterieën van het heelal.
Blogblogblog, dus, en ineens, tiens, het is toch wel verdacht stil?
Maar neen, vals alarm, peuter Sarah heeft zich naar de boekenkast begeven, en wel naar een deel waar je een interessante gradiënt ziet. Hoogste rij, een serie boeken over de geschiedenis van antieke Grieken en Romeinen, plus nog wat Indiërs, Perzen, enfin, je kan het je voorstellen. Tweede rij een reeks over oude Chinese en Mongoolse geschiedenis. Derde rij "een plankje science fiction" (1) en helemaal onderaan de echt belangrijke boeken: Bumba (2), Nijntje, Dries de Draak, je kent dat. En daar zit peuter Sarah braaf tussen te peuteren.
(Blogblog... Blogblogblog...)
"Kannie!" dringt plotseling tot het bewustzijn van papa door, "kannie!", nog enkele malen herhaald.
Dat is de kreet waarmee peuter Sarah te kennen geeft dat ze iets aan het proberen is, en dat het haar niet lukt: "het kan niet".
Maar ervaren ouders zoals wij horen natuurlijk het verschil tussen een drama dat zich aan het afspelen is en een peuter die nog altijd ijverig blijft proberen. Dus enkele "kannie's" genegeerd; papa blogt verder.
Plotseling klinkt het geluid van vastbesloten wegtrippelende kleine voetjes. Ah? Papa trekt zijn wenkbrauwen op. Normaal eindigt een serie "kannie's" met ofwel een triomfantelijk "is 'elukt!", ofwel met een beroep op vaderlijke interventie. En nu ineens een wegstervend trippeltrippeltrippel? Hmmmmmm...
De wenkbrauwen van papa gaan pas echt goed de hoogte in als het onmiskenbaar geluid van gerommel in de schuif met bestek weerklinkt. Hij rukt zich los uit de virtuele wereld en snelt naar de keuken. Onderweg passeert hij de boekenkast, waar op de grond een metalig boekje ligt, opengeslagen achteraan, waar een klein vakje zit met daarin allemaal kleurige magneetjes die op diverse plaatsen in het boek passen. Het klepje is evenwel nog gesloten en alle magneetjes zitten nog op hun plaats: "kannie".
In de keuken treft papa peuter Sarah aan die net uit de schuif (waar ze niet of nauwelijks kan in kijken) een grote schaar heeft opgerommeld. Papa haast zich om het gevaarlijke voorwerp (3) uit de peuterhandjes te verwijderen. Peuter Sarah laat dat nogal goed toe. Papa legt op redelijke toon uit dat hij scharen nogal gevaarlijk speelgoed vindt, en peuter Sarah voelt wel dat het om meer gaat dan het zoveelste gebod van een oude krokodil.
"Ikke moet knippen" zegt ze op de toon van de mededelende zin. Ze mocht dan in overtreding geweest zijn, maar ze kon er toch ook goede redenen voor opgeven!
Twee jaar en vijf maanden. Ze beseft dat ze een vakje in een boek niet openkrijgt. Ze bedenkt dat het boeltje openknippen een oplossing kan zijn. Ze trippelt de keuken in naar een schuif waarin ze een schaar weet zitten. Ze prutst die schaar uit de rest van de rommel tevoorschijn, en ze kan zeggen dat ze ermee wil knippen.
Het is gewoon een ongelofelijk privilege om de ontwikkeling te mogen meemaken van babietje dat niet meer dan "eh - eh -eh" kan uitbrengen tot peutertje dat zinnetjes kan maken.
--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/07/een-plankje-science-fiction.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/07/boemba.html
(3) de lezer die dit blog al langer volgt weet waarschijnlijk wel dat papa af en toe medische moeilijkheden met zijn ogen heeft. Wel, ik bespaar je de pijnlijke geschiedenis, maar als papa kindjes met scherpe voorwerpen ziet spelen wordt hij altijd nogal emotioneel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten