South Carolina heeft gestemd en het was belangrijk voor de Democraten. Sterk samengevat, Hillary Clinton was gedurende maanden de koploper, en de staten die al kozen voor er op "Supertuesday" (5 feb) een hele serie aan de beurt komen, konden de andere kandidaturen (Obama en Edwards) maken of breken. Ze konden ze breken door ze géén verrassend goede resultaten te bezorgen. Dat is wat er met Edwards aan het gebeuren is. Alweer een derde plaats, en deze keer in een soort thuismatch - ik denk dat het ongeveer voorbij is voor Edwards. Ik had gedacht dat hij het beter ging doen, maar dat was fout.
De kandidatuur van Obama daarentegen wordt er gemaakt. De overwinning was voorspeld (maar dat was in New Hampshire ook gebeurd, en de voorspelling kwam niet uit, zo zie je maar...), maar ze was aanzienlijk groter dan verwacht. Dat wil zeggen, twee overwinningen op zijn naam, waarvan één erg overtuigend: Obama staat helemaal op de kaart.
Een jaar geleden had ik verwacht dat Obama het wel goed zou doen, en "er lang inblijven", maar ik dacht ook dat dat mooi zou passen in een publiciteitscampagne die hem in werkelijkheid naar het vice-presidentschap zou sturen. Zodat hij binnen acht jaar, gepokt en gemazeld een heel goede kans zou maken. De waarheid is dat dat nog altijd mijn scenario is, maar dat het niet langer het scenario van de realiteit is. De realiteit is dat er nog steeds twee plausibele, zeer sterke kandidaten overblijven, en niet "Hillary plus een paar die het nog niet hoeven toe te geven".
Van Clinton, tenslotte, was altijd geweten dat ze zich een paar nederlagen zou kunnen veroorloven, en dat is precies wat we nu te zien krijgen. Obama is er dus niet uitgeslagen, maar op dit moment (het effect van Obama's jongste en overtuigende overwinning is nog niet gekend) is Clinton nog steeds favoriet voor 5 februari.
Daarmee zijn we bij een verhaal dat ik belangrijk vind: er is wel degelijk een keuzemogelijkheid. Stilaan begin ik zelfs te vrezen voor een "beware what you wish for" scenario. Ik ken er niet genoeg van, maar als de partijen hun Nationale Conventie ingaan zonder dat de kandidaat gekend is - ze hebben allemaal te weinig stemmen voor de benodigde meerderheid - heb ik me laten vertellen dat het een soort loterij wordt, wat nooit een sterke kandidaat oplevert, integendeel.
Maar goed, ik blijf denken dat na 5 februari Clinton de onbetwistbare nummer één zal zijn en dat Obama nog wat rondjes zal mogen draaien. Deze keer zullen we geen jaar moeten wachten om te zien of het uitkomt...
Bij de Republiekeinen zit er ook een scenario in waarbij geen van de kandidaten genoeg stemmen haalt voor de Conventie. Binnen enkele dagen is er de stemming in Florida. Ik blijf denken dat Giuliani van het toneel zal verdwijnen (of zo goed als) - we zullen weer geen jaar moeten wachten - maar dan nog zijn er minstens Romney en McCain voor wie de race onduidelijk blijft. Mijn opinie is dat het ondenkbaar is dat de VS opnieuw voor een president zullen kiezen die stoten als de Irakoorlog steunt, maar kijk, vier jaar geleden hebben ze dat wel gedaan, en toen konden ze ook al niet meer beweren dat "ze" "het" allemaal nicht gewuszt hatten.
In feite een ideale wereld. Er zijn verkiezingen (pak vast, Noord Korea), die verkiezingen gaan er behoorlijk serieus aan toe (je weet wel...) en de kandidaten zijn werkelijk de uitdrukking van diverse strekkingen die zich aan des volkes presenteren. Zo hoort dat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten