Lezer Tonny zit me in de commentaren bij de vorige post vierkant uit te lachen: Nu wint Hillary als ik voorspel dat ze zal verliezen, terwijl ze verloor toen ik aankondigde dat ze zou winnen. Nu, twee opmerkingen. Ik volg het voor het spektakel, de show zeg maar. Al een jaar geleden schreef ik er af en toe iets over, gewoon om voor veel later te bewaren hoe het er "toen" uitzag. Ik zou bijvoorbeeld nu wel graag een tekstje lezen uit 1,992, toen outsider Bill Clinton Iowa had verloren en in New Hampshire tweede werd met een achterstand van 8%.
Ten tweede, de welwillende lezer zal me wel toegeven dat ik nooit heb beweerd enige expertise, laat staan voorspellende kracht te bezitten.
Het spektakel dan. Bij de Republiekeinen hebben we nu drie verkiezingen gezien, met drie verschillende winnaars: Romney, McCain en Huckabee. Giuliani heeft nog niet echt meegedaan en ooit was er veel sprake van de kandidatuur van Thompson. Het probleem hier is: op McCain na lijden ze allemaal aan het "dwergsyndroom". In dit stadium van de verkiezing zijn ze bij de oppervlakkige waarnemer onbekend en dus weinig inspirerend. McCain stond dan weer de Irakoorlog nog te verdedigen toen de kliek zelf al door had wat een miskleun dat was (1). Ik zal kort zijn: ik hoop dat de VS een president zullen krijgen die ons ("luciede rechts" volgens mijn definitie; voor mijn part een éénmansclub) toelaat om terug complexloos pro-Amerikaan te zijn.
Het echte spektakel zit momenteel bij de Democraten. Hillary Clinton, wankelend onder een zware nederlaag in Iowa en in de peilingen tot 10% achterop wint de volgende slag. Merk op, de peilingen hadden wel degelijk correct haar daling van ongekroonde kandidaat tot probleemgeval beschreven: vele maanden lang. Op vijf dagen verliezen ze alle voorspellende kracht: we kunnen ons alleen maar neerleggen bij het feit dat ze wel nooit veel kracht hadden, neem ik aan?
Intussen is mijn belangrijkste hoop (maar, ik kan het niet genoeg toegeven, niet mijn verwachting) toch uitgekomen: het is een echte race geworden. Als Clinton president wordt zal het niet zijn omdat ze "madame Clinton" is, maar omdat de kiezers haar met geloofwaardige tegenkandidaten hebben vergeleken en goed bevonden. Als McCain president wordt is dat omdat de Amerikanen zelfs vandaag nog kiezen op mensen die denken dat Irak-achtige avonturen een goed idee zijn: en dan zullen we ons daar net zoals in 2,004 bij moeten neerleggen - wat ons niet zal verhinderen daarover onze mening te geven, natuurlijk.
Hoe zien mijn beweringen van begin 2,007 (toen het nog belachelijk vroeg was) er uit begin 2,008 (nu het alleen maar veel te vroeg is) er uit? We kenden inderdaad al de zwaargewichten bij de Democraten, maar Edwards is minder sterk, en Obama is veel sterker dan ik dacht. Er zat inderdaad meer speling op bij de Republiekeinen, maar minder dan ik had verwacht, en gehoopt.
Het is nog te vroeg om te zeggen of mijn afwimpelen van Giuliani terecht was: hij heeft nog niet echt meegedaan. Ik blijf bij mijn bewering - maar intussen hoeven we geen jaar meer te wachten voor ik zal opbiechten dat het fout was, of juist niet. Ik geloofde terecht dat Gore niet zou deelnemen. Verder zie ik dat ik in een commentaar Richardson "twee of drie primaries" gunde (er zijn er twee gepasseerd, en hij is er niet aan te pas gekomen) en hetzelfde schreef over McCain (laat me snel van onderwerp veranderen).
Te vroeg om er echt een score op te plakken - en waarom zouden we? Het was allemaal heus zonder enige pretentie, zoals ik foto's maak van de baby om er later naar terug te kijken.
---------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/11/voetje-voor-voetje.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten