Er zijn nu drie voorverkiezingen geweest bij de Republiekeinen, en drie verschillende kandidaten hebben gewonnen: Huckabee, McCain en nu Romney. Bovendien heeft Giuliani nog niet echt meegedaan aan de campagnes, en die wordt verondersteld ook nog een serieuze kandidaat te zijn.
Ook bij de Democraten is er sinds die geeuwlange voorcampagne nog niet echt veel gebeurd. Dat wil zeggen dat we nu het spectakel krijgen - maar dan deze keer met echte wedstrijden en echte punten (nu ja: stemmen) - waarvan we al die tijd alleen maar deden alsof we het kregen. En zo zijn we nu werkelijk in een "vroeg stadium" van de Amerikaanse presidentsverkiezingen beland, en ziet het er naar uit dat zelfs na 5 februari, wanneer een hele reeks - soms erg belangrijke - staten hun voorverkiezing houden, de race nog altijd open zal liggen.
Wat een verschil met de indruk die je wel eens zag wekken, pakweg een half jaar geleden, dat rond deze tijd de één of de ander al gekroond zou zijn, of toch bijna.
En dat is maar goed ook! De Republiekeinse resultaten tot nu toe suggereren dat je momenteel kan stemmen op een religieuze fundamentalist, een havik die tot vandaag blijft volhouden dat de oorlog in Irak een goed idee was, en een Mormoon die er evenwel, als ik dat goed begrepen heb, neo-liberale standpunten op nahoudt. Of met andere woorden, bij de Republiekeinen is Romney mijn favoriete kandidaat. Voor mij is een Huckabee "beyond words" en zou McCain reden zijn om te concluderen dat ze nog altijd niets door hebben, en mezelf blijvend in de oppositie te voelen. En Giuliani blijf ik als de nar zien die ik er een jaar geleden al in zag (1).
Maar die persoonlijke opinies vallen vanzelfsprekend in het niets in vergelijking met mijn opluchting over het feit dat de Amerikaanse kiezers ook werkelijk iets te kiezen zullen hebben. Ik zal niet verbergen dat ik teleurgesteld was over de verkiezing van Bush in 2,004, maar ik had het er veel minder moeilijk mee omdat het tenminste (in mijn ogen) duidelijk was. De Amerikanen hadden in 2,004 echt Bush verkozen. Raar maar waar!
Het is een beetje jammer dat die duidelijke keuzemogelijkheid er minder is bij de Democraten. Desondanks ziet het er qua race ook daar veel beter uit dan pakweg dat half jaar geleden, toen ik zou gezworen hebben dat Hillary al praktisch president was. Alleen is me niet altijd duidelijk wat eigenlijk het verschil zou zijn tussen het presidentschap van de drie Democratische koplopers - de enigen die nog echt meedoen.
Hoe dan ook, de verkiezing is een open zaak, er zijn zeven namen waarvan ik er mijn hoofd niet op zou durven verwedden dat ze niet verkozen kunnen worden, en de ontwikkelingen zullen zich stilaan sneller gaan opvolgen. Je kan er misschien duizend nadelen over opsommen, maar de VS zijn een voorbeeld van hoe een democratie werkt. Ik ben er nog niet zo zeker van dat, zoals de boutade zegt, het een slecht systeem is, maar ik weet heel zeker dat ik geen enkel systeem ken dat beter is, en dat ik er héél veel kan opsommen die tot vandaag elke dag opnieuw bewijzen dat ze allemaal slechter (en soms veel slechter) zijn. En dus mag de intellectueel in mij vinden dat het niveau van de campagnes de gemiddelde VTM uitzending niet overstijgt, en dat de huidige president een zeldzame dwaas is tussen de vele dwazen die de geschiedenis heeft voortgebracht - maar sta me desondanks toe even (bij wijze van metafoor) met een Amerikaans vlaggetje te zwaaien (2).
-----------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/02/giuliani-president.html
(2) Ik doe dat af en toe! Sta me toe als voorbeeld te verwijzen naar de tweelingpost:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/06/op-de-stranden-van-colleville-sur-mer.html
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/06/hier-liggen-hun-lijken-als-zaden-in-t.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten