"Speels maar Serieus" is twee jaar oud

En zo zijn we weer op één van die punten waarop je even stilstaat en zegt, mens, wat vliegt de tijd. Twee jaar geleden, al, dat ik me afvroeg of dat zou gaan, een blog schrijven en (zo ja) of dat wel de moeite zou zijn. En kijk, dat viel reuze mee, en voor je het weet staan we twee jaar verder, en kan je je eigen blog gebruiken om te zien waar je zoveel tijd geleden ongeveer mee bezig was.

Eén van de relevante terugblikken, veronderstel ik, gaat over de vraag of er ook lezers zijn. Als ik daar een (voor de verandering) beknopt antwoord moet op geven, zou ik in twee woorden zeggen: neen. (“Te moeilijk, te veel, te luid en te lang.”) Nu, de wereld is zelden zwartwit. Ik vind de post terug waarin het na negen maanden gelukt was een (soort) teller te installeren, en het bleek dat er ongeveer één bezoeker per uur arriveerde. Dat is zelfs vandaag vertederend, zoals de huidige cijfers voor een redelijk gelezen blog vertederend zullen zijn. En er was goed nieuws! Juist in die periode, negen maanden na de start, bleken de cijfers te stijgen! Er kwamen zowaar geregeld niet één, maar zelfs twéé bezoekers per uur!

Ik zie dat ik sindsdien maar zedig over het onderwerp heb gezwegen, op één uitzondering na, nog eens zes maand later, toen er zich een piek in het bezoek had voorgedaan, en er “tegen de honderd” bezoekers waren verschenen. Een getal dat in de zomer van 2,007 alweer sterk was teruggelopen, maar goed, zo laag als die eerste maanden is het nooit gevallen. Tegenwoordig zien we weer “tussen de 50 en de 100” echte bezoekers per dag, waarmee (voor zover ik dat kan inschatten) dit blog zich ergens bevindt in dat pak van de vele duizenden blogs die tenminste niet dood zijn.

De meerderheid van de bezoekers komt via Google. Er zijn ook enkele regelmatige bezoekers, maar dat blijft, zoals dat gaat met mensen die blijk geven van een superieure, verfijnde smaak, en gesofisticeerde interesses, een beperkte groep. De meeste bezoekers komen naar hier via zoektermen als “peuter” en “koorts” en “Boemba”, en zo voeren de posts over “peuter Sarah en baby Thomas” de hitparade aan. Eigenlijk een beetje een klap voor een blog dat het vaak heeft over de geschiedenis van het universum, de oorsprong van het leven, het ontstaan van de mens en de ontwikkeling van de beschavingen. Maar ja...

Als ik mezelf toelaat over dat soort frustraties heen te kijken zie ik ruwweg twee groepen posts die veel belangstelling krijgen. Onder de recente posts zijn dat vaak de teksten met een natuurwetenschappelijke inslag. De toon is “ik ken er niet veel van, wat ik er al van begrepen heb is zus en zo, en als iemand er meer van weet...etcetera.” En als er één positieve ontwikkeling aan dit blog is, dan is het dat vrij vaak mensen me een hoop dingen komen vertellen die ik nog niet wist. Onder de oudere posts (die stilaan evergreens aan het worden zijn) vind ik dan weer nog altijd de hele serie over de oorlogen tussen de Grieken en de Perzen van 2,500 jaar geleden terug: en dat doet me plezier want ik denk er zelf nog altijd graag aan terug.

En de toekomst... Ik weet het niet, want een beleid zit er niet echt achter. Als een onderwerp me genoeg bezig houdt ontstaat er na een tijd een heel serietje, maar dat komt allemaal tamelijk willekeurig tot stand. In ieder geval weet ik ondertussen dat bloggen me tamelijk vanzelf afgaat. We kunnen natuurlijk niet weten welke factoren allemaal de boel kunnen bederven – binnen enkele maanden gaat peuter Sarah naar school – maar behoudens onverwachte ontwikkelingen denk ik wel dat hier volgend jaar een soortgelijke post zal staan.