Alfamannetjes...

Vandaag meldt het nieuws dat er een "bijzondere kamercommissie" zal bijeengeroepen worden, om te debatteren over het Midden Oosten. De reporter vraagt aan het alfamannetje (de voorzitter van de commissie) wat deze commissie kan opleveren. Het alfamannetje verdrinkt de luisteraar in uitwijdingen over het belang van België, als huisvestingsland van de Europese Commissie, of de Nato, of wat het ook was waar hij achter wegkroop. Kortom, zowel de reporter als het alfamannetje weten zeer goed dat deze commissie volstrekt niets zal opleveren. En dus bleef de vraag waarom al die mensen daarvoor van vakantie moesten terugkeren, gewoon hangen.

Maar ik kan er wel op antwoorden! De werkelijke reden waarom deze bijzondere commisie moet bijeengeroepen worden, is dat het een hoop alfamannetjes de gelegenheid geeft om gewichtig te doen, met hun armen te zwaaien en decibels te produceren en (in algemene termen) de indruk te hebben dat ze in het centrum van de belangstelling staan. Die indruk wordt vervolgens versterkt wanneer ze zichzelf door de radio geïnterviewd horen, en de cirkel sluit zich wanneer ze de volgende dag zichzelf in de krant zien staan. Een perfecte oefening in onbelangrijkheid, gehuld in de mantel van overbodigheid, maar opgesierd door de attitudes van de artificiële gewichtigheid.

Ja, zo verzint het alfamannetje op de radio nog snel, in plaats van je af te vragen wat deze commissie kan opleveren, moeten we ons misschien eens afvragen of we ("we"!) wel kunnen zwijgen bij de gebeurtenissen. En daarop is het antwoord simpel. Natuurlijk kunnen we daarbij zwijgen, omdat zwijgen soms gewoon past, of omdat het spreken vanaf een niveau van onbetekendheid alleen maar irritant is, of omdat een hele hoop mensen, die zichzelf (vaak minder ten onrechte) eveneens Zeer Belangrijk vinden, ook zwijgen; kwestie van het gekakel niet nog te verergeren.

Bijvoorbeeld, er zijn in de wereld steden van veel meer dan de 10 miljoen inwoners van België. Er zijn steden die ook groter zijn dan de oppervlakte van België; Tokyo bijvoorbeeld, of Los Angeles. Indien we even België zien voor wat het eigenlijk is, een grote en zelfs vrij belangrijke stad in de Europese Unie, dan zouden we onszelf een hoop genante vertoningen besparen. Noch de burgemeester, noch de schepenen zouden op het idee komen dat uitgerekend hun stem toch moet gehoord worden (gevolgd door de enscenering van de "bijzondere kamercommissie", het radionieuws en de kranten van de volgende dag), en als bonus zouden narren als Flahaut niet langer minister van Defensie zijn, want steden hebben geen defensie: alweer zoals België, dus.

Maar dat is allemaal niet wat het alfamannetje wilde horen. Het alfamannetje wéét natuurlijk dat het juiste antwoord op de vraag welk nut die bijzondere kamercommissie kan hebben "volstrekt niets" is. En dus verandert hij de vraag of ze moeten spreken snel in de vraag of ze eigenlijk wel kunnen zwijgen - en hoopt dat niemand opmerkt dat het antwoord op die vraag (vanzelfsprekend) een hartsgrondig "ja, natuurlijk" is.