Ter vereenvoudiging nemen we aan dat het grondplan van mijn huis een vierkant vormt. Snij dat vierkant in twee, en nu heb je twee langwerpige ruimtes. Eén van die twee snijd je nogmaals in twee om twee kleinere vierkante ruimtes te verkrijgen. De andere is gewoon één lange rechthoekige woonkamer.
Deze lange woonkamer heeft (vereenvoudigend abstractie gemaakt van trappen, hallen of voordeuren) twee deuren die uitkomen in de twee kleinere ruimtes. En die twee kleinere ruimtes hebben verder nog een onderlinge deur. Tot zover de geografie.
Bij één van beide deuren in de langwerpige woonkamer ligt een kleurige mat. Op die mat treffen we aan: een clown met een rode neus, Bonifaaz (1), een simpele constructie van zeer grote lego-achtige blokken, twee zeer kleine pantoffeltjes, een rups met een lieveheersbeestje, een vogeltje en een bijtje, en een boekje “waar komt de kip vandaan?”.
Dit terrein wordt sinds ettelijke maanden bezet door baby Sarah. Die zat daar al die speeltjes aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen, geregeld “eh, eh, eh” te zeggen, en heel af en toe zet ze een keel op. Baby Sarah peinsde er niet over te kruipen: zoals mijn zuster zegt, slimme baby’s laten zich dragen.
Maar nu ze bijna één jaar oud is kan ze het van de ene dag op de andere wel, en meteen kan ze er geen genoeg van krijgen. Dus je zet haar op de speelmat, en voor je het weet vind je haar terug aan de verste deur van de langwerpige kamer. En dat zijn alles bij elkaar toch ettelijke meters, een heel eind voor zo’n kleine kabouter.
Dat is niet allemaal in één rechte lijn gebeurd. Bijvoorbeeld kom je tijdens de lange reis wel eens een kabel tegen, die in het huis van onervaren ouders nog ergens van een onmetelijke hoogte naar beneden komt. Snok! Tok! Wheieieieiei! Concert voor keel en stembanden: molto vivace. Maar eindelijk komt ze bij de verre deur aangekruifeld; de speelmat is dan al een herinnering aan een ver verleden.
En zie nu! Achter die deur ligt een heel nieuwe wereld verborgen! Weet baby Sarah veel dat ze die ruimte vanop een heel andere hoogte al honderd keer doorkruist heeft. Tap, tap, tap gaan de handjes op de lichte tegel, enthousiast lachend manoeuvreert ze van stoelpoot naar schuifdeur, prutst hier een kostbare Chinese vaas uit de Mingdynastie tegen de vlakte, zet daar de frietpot omgekeerd op het Perzich tapijt, knalt tegen een muurtje aan (“wheieieieiei: concert voor stembanden en longen, molto fortissimo”), maar zet dan alweer de zoektocht verder.
En wéér verschijnt er zo’n mysterieuze deur in het gezicht! Wéér overschrijdt baby Sarah een nieuwe drempel en verlegt ze grenzen. Nu zijn boekenkasten de gevaarlijkste monsters: als je er hard genoeg op klopt glijden er wel eens werken over het “Eerste Millennium” of “Mannetjes en Vrouwtjes” naar beneden. En één of ander kieken (het mannetje) heeft ook een stofzuiger midden in de kamer laten staan, en daar kan je met je handjes in frutselen.
Maar het onmogelijke blijkt waar te zijn. Lang genoeg rondkruifelen in de nieuwe plaats toont dat er in het universum nog meer deuren zijn! Recht er op af, onder het slaken van verschillende soorten strijdkreten! Pets, pets, pets gaan de handjes en voetjes, het tempo neemt alleen maar toe, onhandige tweevoeters komen bijna adem tekort om het te kunnen volgen.
Maar toch alleen maar bijna te kort. Er was nog net genoeg om op tijd een punt te bereiken, waar het mogelijk is het gezicht te zien waarmee baby Sarah ontdekte dat ze weer in de langwerpige woonkamer eindigt, en nog wel op haar eigen speelmat. De wereld is rond, het universum is eindig, als je maar lang genoeg doorgaat kom je aan het einde weer bij het vertrekpunt uit – de maanlanding verzinkt erbij in het niets. Hadden jullie echt zes millennia beschaving nodig om dààr achter te komen? Baby Sarah wordt pas volgende week één jaar, en zij heeft het nu al door.
------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/04/bonifaaz.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten