Lap...

Het experiment is nog geen week bezig, en ik voel al scherp het verschil met een echt blog.

Een echt blog is een blog met lezers, en commentaren. Het is immers zoals met een voetbalteam. Belangrijker dan de individuele spelers is hoe ze de bal rondspelen. Op dezelfde manier moet een blog een knooppunt zijn in een web van opinies, een ontmoetingsplaats van ideeën en informatie.

Terwijl dit blog momenteel een meervoudige oefening is. Een oefening in het opzetten van blogs, of hoe je settings aanpast. Een ervaring met hoe moeilijk het is om geregeld iets te schrijven; iets dat momenteel meevalt, maar na vijf dagen nog heel sterk te bezien blijft. En tenslotte is er het gevecht met de ratio “inhoud over lengte”. Om een hoge uitkomst te krijgen moet de teller “inhoud” hoog zijn, maar de noemer “lengte” laag. Anderen kunnen misschien inhoud brengen in een serie one-liners, maar ik niet. En dus waren de eerste posts een oefening in exploderende lengte – en de ware surfer haakt af.

Maar dat is allemaal niets vergeleken met de echte leemte. Een echt blog, zoals hoger gedefiniëerd, zou op de vraag “hoe zat dat ook alweer” uit een vorige post, ook een antwoord gekregen hebben. Nu was die post een oefening om in vier paragrafen het al dan niet ingebeeld contrast tussen twee wetenschappen voor te stellen. Een echt blog was evenwel te weten gekomen of het verhaal nu nog waar is ook. “Natuurlijk is dat een echt citaat, die auteur, dat boek, hoofdstuk zus, pagina zo, ciaoooooo, X”.

Dus je hebt lezers nodig, en reacties. Lezers heb je een beetje in de hand. Ik heb nog niet uitgeknobbeld hoe ik publiciteit maak, maar het schijnt niet zeer moeilijk te zijn, en dan hangt het van jezelf af. Even aangenomen dat het wel zou lukken: het probleem zit in de commentaar.

Veel, heel veel, ervaring met usenet en andere blogs leert dat zinvolle interactiviteit opereert tussen “te weinig” (zoals hier en nu) en “te veel” (zoals bijna overal elders). Spamrobotten knallen je schermen vol, echte en mentale pubers willen hun behoefte aan “ik moet ook iets zeggen” kwijt, mensen met vooroordelen proberen van jouw stukje ruimte een punt te maken dat hun vooroordelen bevestigt, en er is de drang om iedereen te overtuigen van dingen die op het simpelste niveau niet waar zijn. Allemaal echt gebeurd; allemaal zelf gezien en meegemaakt.

Daar heb ik dus geen zin in. En omdat ik dat (“te veel”) erger vind dan helemaal geen reacties en dus nieuwe inzichten (“te weinig”) blijft het voorlopig maar zo. Het is een kwestie van kosten, en opbrengsten, en momenteel lijken de kosten van een echt blog me te hoog. Jammer van de potentiële opbrengsten, dat wel.