Iemand vroeg me “in real life” of ik niet vreesde dat het stukje over het Marshallplan voor Wallonië (enkele posts geleden) alleen maar neerkwam op de zoveelste klacht over Waalse luiheid. Ik denk het niet. Het causaal verband waarover het hier gaat loopt niet van één of andere theoretische constructie (“luiheid”) naar werkloosheid. Het causaal verband neemt die werkloosheid aan als simpel feit dat we kunnen zien, en vraagt zich (zonder verder theoretizeren of moralizeren over de oorzaak) af wat de gevolgen ervan zijn.
En als we weten dat welvaart uiteindelijk afhangt van de vraag wat een gegeven bevolking maakt; en als werkloosheid een feit is dat we eenvoudig kunnen zien, dan hoeven we maar beide op te tellen, en we weten dat de bevolking in kwestie niet veel zal maken; en bijgevolg niet zeer rijk zal zijn - of in ieder geval stukken minder rijk dan ze zouden kunnen zijn.
Vandaar de behoefte aan een Marshallplan. Niemand zit te wachten op nog meer transfers van welvaart die uiteindelijk door iemand anders moet geproduceerd worden. Het causaal verband loopt dan ook van “minder werkloosheid” naar “grotere welvaart”, waar de betrokken bevolking zelf voor instaat. En dààr zijn we allemaal wild enthousiast van. En avant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten