Sinds een tijdje zit ik zuchtend van verveling te kijken naar wat er op ongeveer elk (mij bekend) blog, alsook usenet gebeurt: de hele zooi zit, elke dag, elk uur opnieuw, compleet volgepompt met kreten en kreunen over het Grote Gevaar van de Islam, en het Wanneer zullen Wij Het nu eens Eindelijk Snappen, en, nog het meest van al: Wanneer Zal Dat Nu Eens Eindelijk Kunnen Gezegd worden.
Jezelf luidop afvragen wanneer je nu eens “eindelijk” iets zal kunnen zeggen dat al meerdere maanden (en eigenlijk jaren, als het geen decennia zijn) letterlijk van alle daken wordt geschreeuwd; dat is het punt waarop ik niet langer bij de grens zit van wat ik ongelofelijk vind, omdat ik daar al lang voorbij ben: géééuw.
Maar hoe krijg je heel die bende zoiets aan het verstand gepeuterd? Je moet in dit gezelschap héél precies je boodschap weten te verpakken, hoor, want anders loeien ze je zo de boerenbuiten in.
En ik heb het! Er is me een analogie te binnen geschoten die ze onmiddellijk zullen inzien, omdat het iets is waarover ze - althans de meest lucieden onder hen – het onmiddellijk eens zullen zijn. En die analogie heeft een naam: Paul Krugman.
Krugman is een toonaangevende Amerikaanse economist, die in een domein dat mij nogal interesseert de nodige bijdragen aan het menselijk inzicht heeft afgeleverd. Internationale handel, de manier waarop “vrije markten” hebben bijgedragen aan de stijgende welvaart in de wereld, de rol van wisselmarkten daarin, je voelt het komen. En bovendien was Krugman iemand die daarover een serie popularizerende teksten heeft neergezet, en zo voor de economie gedaan wat wetenschappers doorgaans alleen maar voor de kosmologie of de evolutietheorie doen: ze maken dat brave mensen als u en ik toch tenminste een béétje te weten komen waar de wetenschap zich mee bezig houdt.
Alleen, sinds enkele jaren heeft Krugman een tweewekelijkse rubriek in een zeer invloedrijke Amerikaanse krant. En week na week, na week (do), na week (si)... na week (la)... na weeeek (sooool)... na wéééék (fàààà) – enzovoort (mi, re en opnieuw do) – verschenen anti-Bush artikelen, van de meest sarcastische soort, want Krugman is één van die mensen waarvoor de uitdrukking “he doesn’t suffer fools gladly” wel lijkt te zijn uitgevonden.
En ik vond dat prachtig, de eerste keer! En de tweede keer. En de derde, de vierde en de vijfde. Misschien had ik na de zesde een zeker déjà-vu effect, maar haha, wat was het toch weer grappig.
En zo was het vier jaar geleden, en zo is het nu nog. Gééééuw! Jajajajaja, ik heb ook mijn “recht op vrije meningsuiting”, en ik vind ook dat het allemaal waar is, maar ik wéét het nu stilaan wel! Wanneer krijgen we nog eens zo’n serie artikelen waar we allemaal wat van bijleren? Waar blijven die messcherpe inzichten waar je destijds Krugmans website vol ongeduld voor openmaakte? En, beste vrienden uit de krijgshaftig-rechtse hoek, wat denken jullie? Hebben wij over Krugman niet ongeveer dezelfde opinie? Vinden jullie ook niet dat Krugman stilaan een stomvervelende etter geworden is? Mensenlief, ik ga zelfs al niet meer kijken: gééééuw!
Wel, zo voel ik me nu ook als ik nog eens op die blogs of een usenetgroep als be.politics ga kijken: stom – ver – ve – lend. Kent iemand misschien nog een ander deuntje? Alvast bedankt.
1 opmerking:
Het is natuurlijk een dilemma. Stel er is ergens een onrecht dat je wil aanklagen. Je schrijft een vlammend artikel maar zoals maar al te vaak gebeurd blijft het onrecht bestaan. Moet je nu voor de rest zwijgen over dat onrecht?
Nu over dat afvragen wanneer je nu eens eindelijk iets zal kunnen zeggen terwijl je het al aan het zeggen bent. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Allereerst kan het een uitdrukking zijn van een frustratie van niet serieus genomen te worden. Als er een gevoel heerst dat je wel niet gearresteerd zal worden als je bepaalde zaken aankaart, maar wel meteen geklasseerd wordt als onbeduidend, m.a.w. het onderwerp kan niet ter sprake gebracht worden op een manier die tot een debat leidt dan kan ik begrijpen dat mensen tot een dergelijke bewering komen.
Dan is er nog het aspekt vrije meningsuiting. In mijn ogen wordt die meer en meer ingeperkt. We hebben de veroordeling van het Vlaams Blok meegemaakt, we hebben de veroordeling van Irving in Oostenrijk en we hebben het proces van het FN hier dat voorbereid wordt. Dat mensen "het" hier beweren spreekt niet tegen dat terwijl ze dat doen, ze zich heel ongemakkelijk voelen vanwege mogelijke gerechtelijke gevolgen.
Een reactie posten